..BETERİ YOK USLANMAKTAN..

Hatalarımdan ders almadan önce onların hata olup olmadığı konusunda emin olmak için birçok kez aynı hataları tekrarlarım.. İlkinde yoldan dönebilenleri tebrik ederim..

Çoğu kez batırır, sonra hadi bakalım yeni gün derim ve hayata yeniden dönerim. Genellikle pazartesileri hariç. Bugünde o günlerden biri. Dün kafayı yemeye ramak kalacak kadar bunalıp her şeyi batırdım dibine kadar, güzel bir uyku çektim üzerine, sabah uyanıp yürüyüşümü yaptım, kahvemi içtim, buraya aklımı kustuktan sonra muhtemelen ya uyuyacağım ya da günü değerlendireceğim. Emin değilim saat daha 12.. 

Aklımda her şeyi tamamlıyorum, eylemsel olarak yapmaksa sıkıcı geliyor şuan. Oturup oyun oynamayı yeğlerim aslında. Ne geldiyse başıma bu düşünceyi hayata geçirmekten geldi zaten.. 

Bir zaman için eyleme geçmeme sebeplerini düşünüp konuşsak geçerli sebepler sunabilirdim size. Korktuğum için olabilir, kaçtığım için ya da depresyonun uzantısı diyebilirdim. Şimdiyse sadece canım istemiyor. Her an çaba her an hareket etmek, bir şeye sahip olmak için tırnak bilemek sıktı.. Kendiliğinden gelişen güzelliklere ihtiyacım var şu sıralar. Hele de pazartesi yeni bir işe başlayacak olmamı hesaba katarsak sıkılganlığım iyice artıyor.. Yeni iş, yeni düzen, yeni kaotik ortam.. 

Kapı çalsa mucizeler dolu bir paket belirse, ben hazırım bence tam zamanı..

Beynimin içi vahşi bir orman gibi karmakarışık ve zaman zaman ürkütücü olabiliyor.. Aynı an içerisinde; sohbet edip, müziğin ritmine eşlik edip, güzel olan bir manzaraya şaşırırken karar vermem gereken konuyla ilgili ne yapmam gerektiğinin tartışmasını yaparım kendimle, bu sırada kahvemin tadına bakar ve karşımdakini dinlerim. Bu beynin dizaynı bu şekildeyken nasıl olurda bir hatayı sadece bir kere yapıp ders alacak kadar odaklanabileyim..

Tastamam 29 yaşımın ortasındayım ve hala küçük bir kız çocuğu gibi uslanmaz bir şekilde oyunlar oynuyorum. Son zamanlarda kendimle fazla baş başa kaldım. Ve sanıyorum kendimde en çok sevmeye başladığım gerçeklik bu oldu.. Her şey olmasa da, ki bence şu sıralar her şey, benim için oyundan ibaret.. Kendimle savaşıma kısa bir ara veriyorum bugün. En azından şimdilik. Yani kısa bir süreliğine.. Batıracak yeni şeyler için önce inşa etmem gerek. Bir süre yeniden başlamalar, düzen kurmalar, ara sıra hayal kurmalar, sıklıkla hatalar yapmalar gibi konularla meşgul olacağım.. Sonrasında savaşa devam ederim.. Ya da ders alır, kendimle barış imzalar ve bu sefer batırmadan daha da ileriye gidecek başarılar elde ederim. Tamamen bana ve bipolarlığıma kalmış bir karar..

Güne şarkı söyleyerek devam edip sonrasında biraz aylaklık yapmak üzere burada ayrılıyorum..

..SEVGİLERİMLE..