İliklerime kadar rahatsız oluyorum kendimden. Sebebi şimdilik bende gizli kalsın, her karanlığımı da açmayıvereyim.. İnsan kendini ne uğruna parçalar; şan, şöhret, para, onur, gurur, insanlar, olaylar, gelecek, geçmiş hatalar.. Etiketimizde rakamlar yazılı mı gerçekten, hepimizin bir fiyatı var mıdır?
Neyi istediğimi bilmediğim koca bir iki yıl geçirdim, ondan öncesinde de biliyor muydum hayır sadece yaşıyordum. Şimdi ne istediğimi bulmak için küçük küçük adımlarla deniyorum. Hatta bir rutin bile oluşturdum diyebiliriz. Çok sıkılıyorum bu aralar, her şeyden. Yoga, nefes egzersizi, çalışmak, insanlarla vakit geçirmek kesmiyor artık. Kendimle baş başa kalmayı öyle seviyorum ki herkesin varlığı kalabalık bir gürültüden ibaret geliyor.. Zamanında doktorum, sosyal varlıklar olduğumuz için yalnız olamayacağımızı bunun benim gibi biri için alışkanlık oluşturursa insanları yok sayma ihtimalimden dolayı yok tehlikeli bir alışkanlık olabileceğini söylemişti.. Değişim dönüşüm, arafta yaşamaya alışmış beynimi oldukça zorluyor..
Bugün kendimize söz verelim, siz vermeseniz bile ben veriyorum.. Sadece hayır diyebilmeyi öğrenmek yetmez, bazen keskin sınırlarımızda olmalı diye inanıyorum artık.. Hamurumda olmayanı sırf deneyerek teyit etmeme gerek yok. Yokmuş.. Kendimize neyi layık görüyorsak, görmüyorsak ya da onu yaşıyor ve yaşatıyoruz çoğu zaman.. Nezaketi ve tevazuyu abartmış olmak tam tersini yaşatıyor şuan..
Yaşadığım hayatı, seçimleri ve sonuçlarını yüzleşme ve kabullenme olarak hayatıma entegre etmeye başladım. Beni rahatsız eden şeylerden artık yavaş yavaş eminim. Şimdi bu rahatsızlık yaratanları yoldan süpürme günü. Bundan sonra diye cümleye başladığım ne varsa cümlesel olarak kaldı. Şimdi demeden, söylemeden yapmak zamanı.. Önce rahatsızlık verenler listesi çıkaracağız, tik ata ata gideceğiz. Yolun uzunluğu nefes kesiyor. Aceleci, fevri, beklemekten keyif almayan biri için en zor aşama şimdilik sabır..
Kendine layık gördüklerini söylemekten, talep etmekten çekinme istemediklerini sırf yalnız kalmamak ya da başka bir sebepten dolayı yaşamaktan vazgeç kızım. Bugün bu yılın ikinci manifestosu olsun bu.. Değer mi değmez mi, layık mısın yoksa kendini mi kandırıyorsun görmek için bu son kurşunun olsun..
Bugün dilekler özgür, istekler prangasız.. Barış, huzur, dünya barışı, mutluluk gibi klişe ve yüzeysel istekler hepimizin toplumda kabul görmek için ortaya attığı istekler. Bunlar benim umurumda değil. Ben karanlığınızdaki dilekleri ve arzuları bilmek istiyorum.. Her zamanki gibi önce benimkilerden bahsedeceğiz, sizse okurken kendinizdekilerle yüzleşeceksiniz..
Elbette huzur, bolluk, bereket, şan, şöhret herkes kadar benimde kendime layık gördüğüm şeyler.. Ben istiyorum ki yaşayan herkese empati sınavı ve deneyleri yapılsın, sınavı geçemeyenler belli bölgelerdi kendi ırklarıyla yaşamaya mahkum edilsin istiyorum. Kağıt parçasının statüyü belirlediği bir sistemin kesinlikle kalkmasını isterdim mesela. Entelektüel seviye belirleme sınavı olmalı ve statüyü o belirlemeliydi. Yalancılar yakılsın demeyeceğim elbette, lakin bize yalana itebilecek her şeyin yönü yolu arınsın arınmalara rağmen yalan söyleyenler hayatı boyunca gerçeklerden mahrum kalsın isterdim.. Hepimizin bir eğlence anlayışı var; kimimiz alkolü, kimimiz kahve ve çayı seviyor, kimimiz yüksek ses teknoyu kimimiz plakta çalan bir Ahmet Kaya türküsünü seviyor. Eğlenmeyi seven ve bilen herkes kabulüm olduğu için isterdim ki herkesin tam ruhuna uygun mekanlar yasal olarak zorunlu haline gelsin. Hatta terapi merkezi sayılsın.. ikiyüzlülük, riyakarlık, güç zehirlenmesi, yalakalık ve kindar davranışlar direkt toplumdan men edilmeli ve toplumdan dışlanmalı..
Hepimiz pembenin gücü adına sevgi pıtırcığı olalım, demiyorum. İnsan olalım, anlamını yitirmesin iyi insan olma kavramı diyorum.. Hayvanları sevebiliyorken, doğayı her mevsimiyle kabul edebiliyorken, her insana empatiyle yaklaşmaya çabalıyorken bizim gibilerde elbette öfkesine yenik düşebiliyor, yanlış yapabiliyor, kötü düşünceler barındırabiliyor zihin kıvrımlarında, hatta ileriye gidiyor zihinsel ve fiziksel zarar vermek isteyebiliyor, bu bizi kötü biri yapar mı sorusu zaten tam bir paradoks.. Bizi biz yapan sözlerimiz değil davranışlarımızdır, demiş Platon. Zihnin karanlık, karamsar ve çirkin düşüncelerine rağmen davranışlarına çekidüzen veren her kim varsa benden ona bir dal papatya.. Kendi zihnine hükmedip eğip bükmeye çalışan kim var, ona iki dal papatya. Gecenin deminde kaybolsa bile yolunu bulmak için cesurca savaşan kim varsa benden ona bir papatya tarlası..
Korkularımız kadar cesurca davrandığımız yerler var, aydınlığa boyun eğdiğimiz kadar karanlığa kafa tuttuğumuz zamanlar var, batırdığımız işler kadar eğlenmeye yön vermişliğimiz var, kalp kırıklarımız kadar aşka yeniden inananlarımız var, hayal kırıklığına rağmen inatla hayal kurduğumuz konular var, hayatımızın gidişatını mecburiyetlere mahkum edenler kadar yeniden umut aşılayanlar var, kadının kurdu kadar yurdu olanlar var, erkeğin dik durmasına neden olanlar kadar gözyaşlarını silmek için orada duranlar var.. Var arkadaşlar var; yeniden sevmek için umut, yeniden başlamak için güven, yeniden yol bulmak yol yapabilmek için aydınlık var.. İstediklerimiz, hayallerimiz sadece kendimiz tatmin edecek kadar sınırlıysa kusura bakmayın kendi bencilliğinizde boğulmaya mahkumsunuz, ya da bir zahmet bakın kusura kusurunuza.. Davranışlarınızı, düşüncelerinizi, duygularınızı sadece kendinizi mutlu edecek benmerkezcilikte belirliyorsanız, bakın kusurunuza. Hayatla sizin aranızdaki boşluk empatiyle dolacak kadar büyük mü yoksa empatinin köprü kurabileceği kadar kısa mı? İşte ben isterim, o köprüyü elbirliğiyle kurabilme cesareti ve özveriyi gösterebilelim..
Eğer toplum sizi dışlamayacak olsa, saçmalama demeyecek olsa, hastasın sen diye gömlek giydirmeyecek olsa siz neyi ne şekilde değiştirmek isterdiniz?
Kahvem 1 saattir gelmedi, öylece bekliyorum.. Her sabah bu rutini gerçekleştirmeden güne başlayamıyorum.. Uyanamamak değil mevzu, bir rutinimin olması.. Kahve benim için her şeyin başlangıcı aslında.. Aşkın, yalnızlığın, keyifli sohbetlerini dertleşmenin, tanışmanın, tartışmanın, güne başlamanın, günü keyifli geçirmenin..
Günlük rutinlerim 2 haftadır tam olarak şöyle; uyan, kahve iç, yazını yaz, yoganı yap, yürüyüşe çık, kemana dokun, işe git, işten çık uyu.. İşteyken kahve iç, işe giderken iç, işteyken görüşmeyi özlediklerime kahve teklifi yap derken ben aslında ben değilim, kocaman bir kafeinim..
Kimisinin birası viskisi, kimisinin sinema tiyatrosu, kimisinin liseli arkadaşlarıyla vakit geçirmesi, benim de kahvem..
Ve kahvem geldi.. Bugün, iki haftanın sonunda ilk kez bu kadar geç uyanıyorum. Aslında uyandım ama yataktan pek bir çıkmayı istemedim.. Bugün hiç gitmediğim bir yere gitmek ve orayı keşfetmek istiyorum. Bugün kendimle tanışmak, kahve içmek ve elbette beni bir de benden dinlemek istiyorum.. Suya ve dağa hasretim, elbette bir de aileme ve yakın dostlarıma..
Sigarayı biraz abarttım. Kahveyi istesem de abartmış görmüyorum. Kalçalarım sevdiğim halini terk etti, göğüslerim dargın ve sıkışmış hissediyor.. Flörtler gece gelip konuşma taraftarı gündüzünü ayıran yok. O zaman gecemizi ayırmaya gerekte kalmadı. Çevremde elektriğini hissettiğim zararlı enerjiler var kimden neyden yayıldığını öğrenmek üzereyim, umarım geç kalmam.. İki gündür özellikle sağ bacağımı yaralamadığım yeri kalmadı; kalçamdan köpek ısırdı, bileğim çiviye takıldı, dizimi sandalyeye vurdum. Sol tarafım ketum; yogada esnememek için kendini tutuyor, bir yere çarpılmamak için temkinli davranıyor, çivilerden kaçıyor.. Sağ bacağım annem gibi; sempatik, heyecanlı, ortamlarda neşeli, hemen nazara geliyor. Sol bacağım babam gibi; hemen güvenmeyen, ortamı izleyen, temkinli, kendini sakınan.. Vücuduma sinyaller gönderen sinir uçlarım kardeşim gibi; soğuk duran, hemen kaynaşmayan, tuttuğuna tutunan ve bağlanan hemen, akılcı, derinleri gizlide yaşayan ve güneşe çıkarmayan fikirlerini.. Bedenimin kontrolü uyumsuz, davranışlarımsa aynı beni temsil ediyor; heyheyli, hemen parlayan, ışık saçan ama bir o kadar da sönmeye müsait, tutarsız, isteklerini gölgeleyen, kararlarına sahip çıkmak yerine hemencecik karar değiştiren..
Ahh sevgili kafein, gelmenle bekletmen arasında işte böyle bir fark var.. Kanımla temasa girdiğinde kelimler kendini saçmaya hazır mermi gibi. Yokluğunda korkak bir burjuva gibi.. Peki siz, sizin merminiz ve burjuvazi yanınız tam olarak neyle etkileşime giriyor?
En gölge yanınızı sorsam, ne olduğunu bulabilmek marifet olsa bile, asıl marifetin onunla yüzleşmek olduğunu biliyorken, bunu itiraf edebilir miydiniz?
Ben sizin yerinize edeyim, herkes gibi olmak ve herkes gibi ölmek. Hele de yaşıyorum sanıyorken. Tabi yazar burada herkes gibi derken ne demek istiyor; standart maaşla ayı kurtardığın bir iş, kitap okumayı hobi sanarak ara sıra okuyup geçmek, arkadaşlarla sıradan sohbetler eşliğinde kahve içmek, ailenin sınırlarıyla yaşamak, hatalar ve yanlışlardan kaçmak, sabah kalkan akşam yatan olmak, düşünmeden anlamadan hatta ve hatta anlamaya çalışmaktan korkarak yaşamak..
Yavuz Çetin’in dediği gibi ”benden sizden biri yaratmayı nasıl başardınız” sözlerini yaşamaktan, demekten korkuyorum. Korkumla yüzleştim. Az kalsın başarılı oluyordunuz. Tam olarak sizden olmayan bizleri; sizin sınırlarınızla, kurallarınızla, ahlakçılığınızla, ücretlerinizle, çalışma saatlerinizle, samimiyetsiz sevgi gösterilerinizle, güvensiz ilişkilerinizle yaşayacak birine dönüştürecektiniz. Az kalmıştı başarmanıza, aklımdan şüphe ettirerek. Ahh şüpheee! İnsana abdest bozduruyor, şükür ki ibadetin abdestten öte olduğuna inanan bizlerinse, şüphe tek gerçeği haline dönüşüyor..
Aklımın sınırlarını hastalığım sayesinde yıkmaya başladım. Ruhumun prangalarını insafsızlığınızın kerpeteniyle sökmeye başladım. Kalbimin pasını sevgisizliğinizin kırıntılarını reddettikten sonra atmaya başladım.. Her şey planın parçası, her şey planın kendisi.. Hiçliğin her şey, her şeyin hiçbir şey oluşuna dönüşmesini sağlıyorum.. Her ilişkim bir projeydi, projeymiş. Hepsinde neleri kaybedeceğimi gördüm. Şimdiki en kıymetli projemin ana teması kazanmak. Ve bu projenin en önemli parçası kendimim. Ruhumun nelerden tiksindiğini biliyorum artık, ahlak sınırlarım tam olarak nerede başlıyor nerede bitiyor biliyorum, aklımın neye delirdiğini anlamaya başladım, kalbimi kıran neyse artık biliyorum.. Bütün datalar oluşturuldu, veriler incelendi. Proje hayata geçirilmek için hazır.. Geriye tek bir şey kaldı.. Bütün kaslarımı yırtarak yeni bir enerji akımı oluşturmak ve frekansımı değiştirmek..
Düşünce gücünü değiştir, dünyan değişsin derler. Demek ne kolay. Aşık olabilirsin, olmak ne kolay. İhanet edebilir, ihanete uğrayabilirsin, yapmak ne kolay. Yeniden başlayabilirsin, başlamak ne kolay..
Kolay olanı seçmek ne zor. Zor olandan vazgeçmek daha da zor.. Bugüne kadar vazgeçtiğimiz çoğu şeyin bize iyi gelen yanlarımız olmasının olasılığı, bize zarar verenlerden uzaklaşma olasılığımızdan daha yüksek oluşu ne üzücü.. Nefes aldığımız sürece yeniden başlamak mümkün, sevmek yeniden mümkün, dürüst olabilmek mümkün..
Kendini bilen, bilir dünyanın sırrını. Kendini bulan, bulur Süleyman’ın hazinesi. Kendini kaybeden, kaybeder yolunun haritasını. Yolculuk aslında kendinde başlar, kendini bulmakla başlar. Bitmez, nefes alışın son bulana kadar. Kendin olabilmek bir delilik yolculuğu ve cesaret isteyen bir savaştır, bu bir başladı mı bitmez bir daha.. Siz bu yolculuğun tam olarak neresindesiniz peki?
Hayatım, 29 yaşımın ortasında üç evreye ayrılmış vaziyette.. Geçmiş, geçmişin tortusu ve bugün.. Geleceği yazmak içinse bir 6 ayım var.. Her şeyi planladım.. Sis kaybolmaya başladı.. Ne istediğimi biliyorum, sıra ne yapmam gerektiğinde.. Yaklaşık iki haftadır bir rutin oluşturdum, zor ve benlik olmayan bir alışkanlık olan erken uyanmak bunun en önemli yapı taşı.. Gece geç saatlere kadar çalışan, sabahın yedisinde eve gelen biri için öğlen bir gibi uyanmak mükemmel bir alışkanlık bense bunu sabah on yaptım.. Yemek yemeyen, sigara ve kahveye bağımlı olan biri için kuru fasulye yemek nen kadar önemli bir bilseniz, yiyebilmek.. Duş almadığı için saçları keçe gibi olan, zayıflıktan kemikleri sayılan, yorgan ve yastığın yoldaşı olan biri için saçlarını boyatmak, kendi şampuanını seçmeye başlamak bir devrimdir mesela.. Kendini izole etmiş birinin, tek başına tiyatro ve konsere gitmesi var olan hükümeti yıkıp yeni bir cumhuriyet kurmasıdır mesela.. En kötü ve en mucizevi kısmına geliyoruz; hayatını insanların içinde geçiren, sosyal bir kelebek olan, tut ve heyecanlı yapıya sahip olan biri için bunları yapmak kolay denilse de zor kısmı yapamama halini yaşamak. Hep geçmişe tutunup ama ben yapabiliyordum şimdi ne oldu derken, aynadaki yansımada gözlerinin içindeki ışığın söndüğünü görmek ne demek bilir misiniz, sanmıyorum.. Asıl zorluk buydu, asıl mucize ise yeniden başlayabilmek oldu..
Bir kere bu kalbin pavyonlarını aydınlattın mı, onu söndürebilene aşk olsun.. Kendine yaslandın mı seni, yıkabilene aşk olsun. Kahkahanı keşfettin mi, sesini kesebilene aşk olsun.. Aşk olsun da nasıl olursa olsun demeyin, aşk bunu yaptırmaz, yaptırmazmış yani.. Dans edemeyen birine ritim duygusu aşılarmış aşk, hayvanlardan korkana başlarını okşama cesareti verirmiş aşk, doğaya alerjisi olanın ağaca sarılmasını sağlarmış aşk, nodülü olana inatla şarkı söyletirmiş aşk.. Onca acıklı şarkı, yaralı hikaye de aşka dahil mi demeyin, elbette her güzel şeyin iyi ya da yaralı bir sonu olmalı. Olmalı ki yenilerin başlamaya yüzü olsun hayatımızda..
Spot ışıklarının altında; yeniden heyecan ve tutkuyla aşık olabilmeniz, cesurca adım atabilmeniz, dans etmekten ve dansa kaldırmaktan çekinmediğiniz, kendinize ve var olan her şeye yeniden inanabilmeniz, savaşmaktan korkmadığınız nice yeni başlangıçlar yapabilmeniz dileğiyle..
Dünün bir kısmı yok, o derece kafam güzeldi. İyi ki içmişim diyecek kadar eğlendim. Yine de uzun bir süre bunu tekrarlayacağımı sanmıyorum..
Biliyor musun sadece karşımda duran televizyonu, dinlediğim şarkıyı, masada duran Atatürk portresini, yanımda yatan köpeğimi yazasım var. Fazlasını akıtasım yok, eksik bırakasım var.. Sadece eğlenmiş olmanın keyfine varmak yerine, gece sonu sızmış olmanın hüznü çöreklenecek gibi üzerime.. Şimdi yazımı yazacağım, kıçımı kaldırıp yoga pratiği yapacağım, kemanımla zaman geçireceğim, köpeğimle çamlığa çıkıp kitap okuyacağım ve saat daha 11..
Hani günlerdir yazdıklarım var ya hepsini tek kelimeyle silip atıyorum şuan.. Alter egoma hoş geldiniz..
Toplumun kurallarına aykırı olmak bile kendine kurallar koyarak oluşuyor. Ne gerek var, kaybedecek bir şeyi olmayanın özgürlüğünü yaşamak varken.. Her şey bitebilir, herkes gidebilir, her konu başarıyla ya da tam tersiyle sonuçlanabilir. Kendimi buldum, geri kalan her şey kaybedilebilir..
Hayatım bir çeyrek asrı geçti, özrü kabul eden biri olamadım. Bana göre bir şey yapan ya özür dilememeli yaptığının arkasında durup davranışlarıyla telafi edebilmeli durumu, ya da hiç yapmamalı.. Ama şimdi ilk kez tüm samimiyetimle karşınızda kendimden özür diliyorum.. Boktan kurallarla, çürümüş düşüncelerle, yıpranmış duygularla kendime eziyet ettiğim için.. Kabullendiğim birkaç gerçek var elbette; depresyona kafama göre girip çıkmak gibi bir şansım olmadığı gibi, terk edilme dürtümden dolayı beni terk edecek adamlarımı seçmem gibi, yapacağım dediğim şeylerin lafta kalmasının eyleme geçmekten daha kolay gelmesi gibi, yaralı insanları bulup iyileşmeleri için götümü yırttıktan sonra aslında bana zarar verecek düşmanlar yetiştirmiş olmak gibi, şarkı söylemeyi sevsem bile sesimi mahveden sigarayı asla bırakamamış olmak gibi..
Sürekli sınırlarımızın içinde kıvranıp, sonra da neden başaramadık diye sızlanıyoruz.. Daire içine alınan karıncalar gibiyiz. Bizim dairelerimizinse kalemi genelde bizim elimizde, ne ironik.. Yalpalaya yalpalaya daireden çıkmaya çabaladım aylarca. Öncesindeyse içinde bulunduğum daireyi mümkün olduğunca küçülttüm durdum.. Şimdi anlıyorum, yeni daire çizmek değil olay, daireyi komple silip atmak..
Huzurunuzda kendimden bir kere daha özür diliyorum; ne düşünülür, nasıl anlaşılır, ne doğru, ne yanlış, aman açıklayayım, aman yanlış yapmamış olayım, aman ya yakalanırsam, aman bana göre değil, aman savaşamam, aman ya başaramazsam, aman ya utanırsam diye diye daire oldu mu sana nokta kadar.. Kalıpların canı cehenneme, ne olacaksa olacak zaten, en rezil durumun içinden aydınlığa çıkmasını da bilir ve bir yolunu bulur insanoğlu.. Tanrılar yaratıyoruz, küçük insanlardan.. Onlara iman etmek için travmalarımız ve amigdalamız bize müthiş bir kokteyl hazırlıyor. O kokteylden shot attım defalarca, şimdi kusmak zamanı.. Kusup yeni kokteyller deneme zamanı..
Hayat motivasyonunuz tam olarak ne? Neyi amaçlayarak hayata diş biliyorsunuz, ya da biliyor musunuz? Rutinleriniz neler mesela?
Benim son 2 haftam; flört ilişkilerinden kaçarak, yoga yaparak, yazarak ve çalışarak geçmeye başladı. Bu benim yeni rutinim mi bilmiyorum. Keyif almadığımı söyleyemem..
Her gün aynı yemek yenmez, aynı rutinler yapılamaz, aynı yerde sürekli oturulamaz. Bunun ışığındaysa alışkanlıklarımız da sürekli aynı kalamaz. Mesela benim iki sene öncesine kadar rutinim; birinden etkilen, hayatını yıkmasına izin ver, çalış, eğlen, hayatı bol keseden harca, terk edil, depresyon ve kapanış olarak geçerdi.. Mesela 4 yıl öncesine kadar; aniden otostop çek ve kampa git, kafayı dağıt, çalış, dernek ve toplulukların projesine koştur, mezun olmaya çalış, hayaller kur ama vakit ayırma kendine olarak geçerdi.. Mesela 10 yıl öncesinde; abartmaya gerek yok o kadar geçmişe gömülüp neyi bulacağız..
Şimdilerde sadece deniyorum. Aslında yapılacak listesi kabarık, senelerdir değişmeyen tek rutinim çalışmak olduğu için bir tek ona göre hayatımı şekillendirmek zorunda kalıyorum.. Hatalar yapıyorum, neyi isteyip neyi istemediğimi düşünerek değil davranışların sonucuna bakarak seçiyorum, seçmeye çalışıyorum. Bedenimin ve zihnimin sesini duymaya çalışarak ruhumu sakin ve huzurlu tutmayı öğreniyorum..
Yapılacak listesi kabarık olsa bile her şeye yetişmem mümkün değil, bunu kabul etmek hayli zor.. Yine de öncelikler belirledim ve artık onları deneyip elemeler yapıyorum.. Mesela sağlıklı beden için önce yeme alışkanlığımı değiştirmeye çabaladım pek olmadı, yogaya başladım hemen, bir düzen tutsun yemeye de zaman ayıracağım.. Akıl sakinliğim için kemana geri döndüm, onun nazı niyazı zorlayıcı olsa da çekilmeye değer.. Sadece eğlenmek için vakit geçirilecek insanlarla, her şeyi yapabileceğim insanlar arasında ayrım yapmayı öğreniyorum mesela, ben herkesle her şeyi yapabilirim diye inanmak istesem bile çoğu insan aksini kanıtlamakta pek bir ustaydı.. Eğlence anlayışımın çevreyle kısıtlı kaldığını anladığımda önce kızdım kendime nasıl olur da insanlara göre yaşarsın diye, a su bulunduğu kabın şeklini alırı dikkatle dinlemek lazım, öyleyse dedim okyanusa doğru sız sessizce.. Ayy bu sessizlik ve sakinlik ne zor.. Yine de en başarılı olduğum konular haline gelmeye başladı.. Akıllıca delirmek hayatın bana en güzel hediyesi olmuş aslında..
Sigara ve kahveye olan bağım beni bazen yoruyor, geriye onlarla vedalaşmanın kendimce yolunu bulmak kaldı.. Hayatımdaki kimseye veda etmeyi beceremedim, terk edilmek acı da olsa en kolayı, ama bu kerataların beni terk etmeye pek niyeti yok gibi.. Neyse şu seçim geçsin, onlarla da güzelce vedalaşacağız, inanıyorum..
Her salise anda kalmaya çalışmayın, her öğün sağlıklı beslenme adı altında kendinize zulüm etmeyin, her dakika aynı şarkıyı dinlemeyin.. Bunların dışında kalan ne varsa size iyi gelecek olan maalesef ki cevabı sizde saklı, bir de oy pusulasında.. Hayat lineer ilerlemiyor, dümdüz bir yolculuk beklemeyin.. Yiyin, için, sevişin, eğlenin, anlamaya çalışın, bir hayvanla dertlenin, bir insanla aşkı yaşayın, bir dostun gözlerinin içine bakın, ailenize sarılın.. Kendinizi bulmak için, bazen kaybolmak gerektiğini unutmayın..
Zaman nedir? Ruhumdaki ağırlığın kütlesi, hayat enerjimin sönmesine nasıl eşit olabilir ya da dönüşebilir?,
Başlık ve paragraf başı sizi yanıltmasın bugün bilim ya da teori konuşmayacağız.. Hayat ışığımızın yansımalarını, düşüklüğünü, parlamasını konuşacağız.. ŞAKA..
Yaklaşık iki haftadır, 29 senedir ilk defa tam anlamıyla iki haftadır kendime yöneldim. Kemana geri başladım, yazmayı inatla bırakmıyorum, yoga kaslarımın en büyük terbiyecisi.. Sadece kitap okumaya geri dönemiyorum, bir de müzik dinlemeye.. Odaklanamıyor olmak bu durumun ilk sebebi, ikinci sebebini hala bulamadım..
Enerjimi tam olarak toparlayabildim mi tartışılır, eskisinden daha çabuk yoruluyorum. Daha çabuk sıkılıyorum, her şeyden.. Birikim için yapmaya çalıştığım şeyler beni pek tatmin etmiyor.. Hatta şu ara tatminsizliğin dik alası olabilir..
Klavyemin yumuşak dokusu yazmaktan keyif almama neden olduğu için saçmalamaktan korkmayı bırakıp yazıyorum. Şpagat açamasam da kaslarımın titremesi keyif verdiği için yogayı da bırakmıyorum.. Ama keman, ah kemanım.. Aynı ben; nazlı, zor, hemencecik tellerini salıveren huysuz bir kadın. Keyif almıyorum diyemem, sadece bazen bırakmak geliyor içimden. Tabi tam o anda inatla daha sert davranıyorum.. Çünkü ben de hayattan aldığım dersleri hep sert yumruklarıyla öğrendim. İşte o yumruklar hacmimin şekline etki ederken enerjimin de yapısını değiştirdi. Eski yapımı ve enerjimi özlesem de aklımın bir köşesi, cılız bir sesle, artık eskiyi bırak diyor. Ya alış yeni hacmine ve enerji yapına ya da eskisinden daha iyisini yap, ama eskiyi bırak her koşul ve sonuçta diyor..
Ne aşkta, ne savaşta eskiye dair yaptıklarımın kırıntısı dışında bir şey kalmadı. Yine de insan o günleri bazen özlüyor. Bugün fotoğraf arşivinden hatırlatıcı 6 yıl önceye dair ilk otostop videolarımı hatırlattı. Vay be dedim, ne saf bir delilik haliymiş.. Şimdi daha aklı başında, oturaklı bir deliliğim var.. Büyümek birkaç şey demek, bu da onlardan biri sanırım..
Bugüne özel bir manifestoyla konuyu karmaşık bir yapıda kapatalım.. Aşka, dostluğa ve işte hevesle çalışmaya adıyorum bugün kendimi.. Aşkın en saf ve heyecanlı yanını tanımak, ani sürpriz ve mucizelere ruhumu açıyorum, dostluğun sadık ve güvenilir olan yanıyla günü geçirmeye varım diyorum, işi keyifli ve kazançlı olan yanıyla meşgul olmak istiyorum. Aslında değişen kütle yapımın ve enerji alanımın en şehvetli, en heyecanlı, en tutkulu halini görmek istiyorum bugün.. Sevgili zaman ruhunun parçasında dans edebilmek ve ayaklarımın ritmine kendini teslim edebilmesi dileğiyle..
Ne kadar eğlenirseniz eğlenin, gün nasıl değerlendirirseniz değerlendirin göğüs kafesinizde bir boşluk varsa buyurun okumaya. Yoksa ve rahatça uyuyabiliyorsanız gününüz keyifli geçsin, bugün sizlik bir şey yok burada..
Aklımın oyununa yenik düşmüş gibi yaparak yazacağım bugün. Uzun zaman boyunca yenilmiş olmanın verdiği bir alışkanlık olsa gerek. Her şey bir planın parçası, biz de. Korkulacak bir şey yok. Sadece bugün havanın da bize verdiği yetkiye dayanarak biraz agresif ve keyifsiz gibi yapacağız..
İkiyüzlü insanlardan tiksinirdim, onları anlamaya başladım. Karanlığımda apolitik olamamanın verdiği sancıdan dolayı, herkesle iyi olabilen insanların samimiyetsizliği bana batmış. Onlar gibi olamamak değil de, onların olduğu gibi kabul ediliyor olması rahatsız etmiş, hayatımdan çıkardım..
Yalan söyleyen insanlar midemi bulandırırdı, onları anlamaya başladım. Karanlığımda yaptıklarımın ve yaşadıklarımın ortaya çıkarak bana rahatsızlık ve huzursuzluk vereceğinden korktuğum için sakladıklarımı hatırlatmış yalan söyleyen insanlar bana.. Yalan söyleyenler değil, aptal yerine koyulma hissi batmış bana. Yalan söylemenin ihtiyaç olduğunu söylediler, kabul etmedim, hayatımdan çıkarmadım..
Yediği içtiği ayrı gitmeyenlerin, birbirine sırt dönmesi sonrası çirkince konuşmaları öfkelendirirdi. Karanlığımda bana sırt dönenler huzurumu kaçıracak kaygısından dolayıymış.. Aslında ben de öfkeyle kon yapmış ve başka bir işim yok mu sorgusuyla kendime kızdığım için kaygı duymuşum. Beni bilen bilir, bilmeyip öğrenmek isteyen gelir, öğrenmek yerine kuru lafa inanacak olanlara hayatımda yer yok dedim, hayatımdan çıkardım..
İhanet edeni affetmedim. Bunun karanlığımla alakası yok, o kadar da değil..
İnsanlar ne düşünür diye yaşayanlara hep kızardım, onları anladım. Karanlığımda ya rezil olursam, ya yanlış yaparsam telaşıyla pekte doğruyu yapamamış olmanın verdiği ruh halindenmiş. İnsanları diğer insanların dilinden ve pençesinden korumaya çalışıp kendimi parçaladım. Baktım ki kendimi bile koruyamıyorum diğer insanlardan, dünyayı siktir ettim ve eğlenmeye başladım. Bu noktada hayatımdan insan çıkarmaya gerek kalmamış oldu zaman..
Her şey çocukluğumla ve karanlığımla ilgili mi demeye başladığımda, derin sulardaki inciyi keşfettim. Her şey de oralarda değildir, bazen de yetişkinliğin kendisi travmatize bir yapı dediğimden beri de mizahımı geliştirdim ve eğlenmeye başladım.. Önce dünyaya aykırı yaşadım, şimdi kendime aykırı yaşıyorum.. Göğsümdeki yumruyla, benim aramdaki boşluk empatinin dolduramayacağı kadar büyük müdür sahi?
Sadece saçmalayarak birçok sorumluluktan kaçmışlığım var. Delirerek anlama zahmetinden kurtulmuşluğum da cabası.. Yine de zamanla bunların biriktirdiği enkaz baskın geldi ve aklıma başıma almak zorunda kalmışlığım var.. Yapmaktan en çok keyfi aldığınız şey ne; şarkı söylemek, boyama yapmak, resim, fotoğraf çekmek, enstrüman çalmak, konuşmak, dans etmek, uyumak, güzel bir yürüyüş yapmak..
Benimki kesinlikle dans etmek, müziğe teslim olmak.. Kontrolü elden bırakabilmeyi hala öğrenmeye çalışıyorken, müzik tamamen üzerimde hakimiyet kurabilen tek şey, şeymiş.. Kendimi bildim bileli ritmin yaşamımda mükemmel bir etkisi var; çalışırken, konuşurken, eğlenirken, ağlarken, depresyondayken, heyecanlıyken, kendimi cazibeli hissederken.. Aslında hep yanı başımda duran tutkumu anlamam 29 yılımı aldı. Umarım bedenim için geç değildir.. Yıllarca bir boşlukta dolanıp durdum. Tutkumu bulabilmek için, amaç edinebilmek için. Hayatımın merkezinde kendime yer bulamıyorken başka neye yer verebilirdim ki, elbette her şeye..
Beni harekete geçiren şeyler hep başkalarındaydı gibi gelirdi. Hayatıma aldığım adamları çok sevdim, sadık kaldım, merkezimin yörüngesi yaptım, harekete geçirirdi beni bu durum. Onlar gider ve eylemlerim sonuçsuz elimde kalırdı. Onları büyütürdüm, kendimi parçalara ayırırdım. Sonrası malum; öfke, pazarlık, depresyon falan filan.. Yeniden sevmek beni harekete geçirir, terk edilmekse yorgan yastık devirirdi.. Son ilişkimden bu yana iki sene geçecek, belki de geçti, saymadım. Bolca yalpaladığım bir süreç olunca zamanın rakamsal değeri kalmıyor.. Artık kendime dönmeliyim dedirten bir terk edilme hikayesi aslında.. Bolca sorgulamalar yaptım, en dipten inci çıkartmak için yüzme bilmediğim halde okyanuslara açıldım, boğulmaya ramak kalmıştı ki yardım isteyebilmeyi öğretti hayat.. Bugün hayatımda olanlar kadar olmayanlarında yardımı bir hayli dokundu. Son altı ayım potansiyel, başarı, amaç kelimelerini yeniden inşa etmek için aramakla geçti. Aradığım bulduğum mu, bilmiyorum. Bulduğumsa tam olarak aramaya çıktığım şeydi, işte bunu biliyorum. Her şeyi yarım bırakan birinin yıllar sonra bir şeyi tam olarak yapmak için direnişini görmelisiniz. Öyle ürkek, disiplinsiz ve vazgeçmeye meyilliyim ki her halim beni çok güldürmeye başladı. Paten kaymayı denedim, düştüm bıraktım. Keman çalmaya başladım, istediğim melodiyi çalamadım bırakıtım. Şarkı söylemeye başladım, nodülüm çıktı bıraktım. Annemden miras yemek ve el işçiliği konusunda iyi olduğumu görecek kadar yemek yaptım, makrome denedim, sıkıldım ve bıraktım. Yogaya başladım, kaslarım acıdı, bıraktım, Yazmaya başladım, acıdan geçilmez oldu bıraktım. Bırakmıştım aslında.. Resim için denemeler yaptım, aman bu yetenek işi dedim bıraktım. Anlamak için okumalısın dedim, odaklanamıyorum dedim bıraktım. Yürüyüş yap ciğerlerin açılsın dedim, dinleyecek müzik yok dedim bıraktım. Arkadaşlarınla çık eğlen dedim, hep yaralayanlarla karşılaşıyorum dedim bıraktım..
Bırakmak ne kolay iş.. Kimsede neden demez, bırakmanıza bakar sadece. Normal değil mi, kim bilir ki sizin dışınızda hikayenizin büyük resmini.. Bu hayat bana bir çocukluk, bir aşk borçlu dedim durdum. Bu hayattan alacağım var dedi durdum. Bu hayat bana çok gördüklerini başkasına kepçeyle aşevinde dağıtır gibi dağıttı dedim durdum.. Ben zaten bir dedim, bir durdum, bir de bıraktım.. Hayat olmayı hayal ettiğim sahnede bana bir acıyı izleterek üzerine bir de alkışlatarak gösterdi ki, bana hiçbir sikim borçlu değil.. İşte bu bana gösterdi ki; ya izlemeye ve alkışlamaya devam ederim ve bir köşede şikayet ederek geberip giderim, ya da tırnaklarımla hak ettiğimi söküp alırım.. Kemana geri başladım, parmaklarım sızlasa da durmadım dün. Yogaya geri başladım, kaslarım yırtılmaya yüz tutana kadar bırakmadım, güzel bir duşla acısını hafiflettim sonra. Yazmaya geri başladım; kaçmadan en karanlık yanlarımla, yüzleşerek, şikayet etmeden, mağduru oynamadan, kimsenin de kahramanı olmaya çalışmadan. Kitap okumaya geri döndüm, en çokta kendimi anlamak için. Yürüyüşlere çıktım, karşılaştıklarımın canı cehenneme yeter ki köpeğim ve ciğerim mutlu olsun. Ve dans.. Ben onu bıraksam da o benden hiç vazgeçmemişti, şimdi sıra onda.. Ha böyle dediğime bakmayın, bunları son bir haftadır yapmaya başladım. Zaman sikimde değil.. Durmayı, bırakmayı ve izlemeyi kenara fırlatıp atmaya bugün karar vermiş olsam bugüne devrim günü derim. Ve ben tam bir haftadır kendi devrimimin kas yırtılmasına şahitlik ediyorum.. Tolstoy 80 yaşında bisiklete binebildiyse, ben 32 yaşımda niye virtüöz olamayayım..
Hayatının maestrosu olursan, dans edişlerine eşlik eder her şey..
Tesadüflere inanır mısınız, ben pek inanmam.. Evrenin planlarını uygularken aldığı keyfi bölüp, tembellik yapacağını pek sanmıyorum.. Peki, rastgele planlarımıza dahil olan saçmalıkları nasıl açıklardınız? Öğrenilecek ders, travmanın çekim kuvveti, mucize ya da benim de bizzat en sevdiğim olan kısım, koca bir saçmalık..
Her şeyi derinden incelemenin laneti bu. Ödülü henüz alamadığım için o konuda bir benzetme yapamayacağım, ama şimdilik.. Asında derin düşünenler bizler miyiz, bize denk gelenler mi tartışılır. Ve evet bugün bunu tartışacağız.. Mesela ilişkilerde ben; rastgele yaşarım, plan yapmam, aman bunun elini tutunca kısmetim kapanır diye düşünmem, heyecanımı saklamam, duygularımı sakınmam, strateji yapmam istesem de yapamam sıkılırım, sonra da oturur uğradığım mobingi düşünürüm.. Bu niye oldu, bunu niye yaptı diye.. Hesapsız kitapsız arar sorarım, yazar mesaj atarım mesela. Sonra otur, düşün.. Bir de bizim gibilere denk gelenlere bakalım; duygularını saklayan, göz temasından kaçan, sadece geceleri müsait olan, içip takılmayanlara eğlenmeyen diyen, kültürel tartışmaları sonuçsuz ve yorucu bulan, bağlanma problemlerini çözmek yerine kaçan.. Biz mi özenle seçiyoruz, bize mi denk geliyor tartışılır, ve bu konuyu çok tartıştık yüzden şuan gerek yok..
Derin düşünmek bizlerin için eylemler sonuçlarında ortaya çıkarken, bizlerin rastladıkları insanlar için daha giriş kısmında nüksediyor.. Hayat kısa kuşlar uçuyor demek onlara kolay, bizlerse bu kavramı dibine kadar yaşayanlardanız aslında.. Eleştirmiyorum, direkt ötekileştiriyorum. Çünkü durumu kabul etmek, herkesi olduğu gibi kabullenmek bizlere oldukça zarar verdi. Bu sefer bizler kenara itilenlerden olduk. Elbette yanlışı yanlışla düzeltemeyiz, lakin sorunlu olanların yüzüne bir şapalak gibi çarpabiliriz. Başka türlü anlayanlarına pek rastlamadım, rastlayanlardansanız ne şanslısınız..
İşin ötekileştirmesi ve sert eleştirileri bir tarafa, asıl olan konu tam olarak bu paragrafta.. Kendimizi bilmeden yaralayanlara şans veriyoruz, bazen de yaralayabileceklerimizi seçiyoruz. Aslında hem avız hem avcı. Hem zorbayız, hem mağdur. Hikayemizdeki isimlere göre rollerimiz değişiyor. İstemediğimiz insanlara karşı kolayca kaçan kovalanır oynarken, bize yapıldığında kovalamak ne saçma deyip peşinden şikayet ederek gitmeye devam ediyoruz. Birisi bize ıssız adam modunda geldiğinde, aman sanki bir tek bunun kalbini kırdılar desek bile ona çekilmeye devam ederken, bize gönlünü sunana aynı ıssızlıkta tepkiler veriyoruz. Ya tamam anladık her şey senin başına gelmiş diye derdine anlatana kızarken, bizi dinleyen birini gördüğümüzde hiç sorgulamadan kafasını ütülemeye başlıyoruz. Yapılmasını istemediklerimizi yapmaya bayılıyoruz. Ben mağdurumu oynamak kolay. Sadece senden hikayeni dinleyene kahraman da olursun, mağdur da ama asla zorba olan sen değilsindir..
Ben mümkün olduğunca hikayemi hep iki taraflı anlatmaya gayret ettim. Yine de zorba oluşum, kahraman ve mağdur oluşumun hep altında kaldı. Kalmalı da, yapılanları unutacak değiliz sırf kendimizle yüzleştik diye.. Atarımızı kenara bırakıp devam edelim. Gerçekten tesadüflere inanır mısınız, yoksa derinine mi bakarsınız olanın bitenin?
Sadece yaşamak. Yaşayabilmek, mümkün mü? Kalbinden geçenlerle, yaşadıklarının toplamından kendini çıkararak, yaşatılanların tesirini aşarak.. Her savaşçının bildiği bir gerçek vardır, acı kaçınılmazdır lakin acı çekmek seçimdir.. Kaçınılmaz olanın sonucunda seçiminiz tam olarak size mi bağlı peki? İki bilge varmış; biri dağın tepesinde yaşar sadece onu ziyaret edenlere yol gösterirmiş. Diğeri gezginmiş yolda bulduklarına anlam katar, anlamaya çalışırmış. Dağda yaşayan bilgeliğini okuyarak kazanmış, gezginse yaşayarak. Siz hangisisiniz? Her ikisinin toplamı olmak mümkün mü? Her ikisinden de kaçabilmek ya da?
Ne yazmalıyım, neyi anlatmalıyım.. Zamanın kahpeliğini mi, sevginin kepaze edilişini mi? Ahh aşk! Her şeyin dibini sıyırtan, aklın illüzyonu..
Benim adım aşk; ruhu zehirli bir sarmaşık gibi sarar, aklı delirtir, kalbi adrenalinden patlatacak kadar darlarım. Benim adım zaman; ruhun içinden akrep ve yelkovanı si*lemeden akıp geçerim, aklı gecikmiş olduğuna ikna ederim, kalbi belirsizlikle darlarım. Benim adım orman; içimde türlü yolarla ruha heyecan veririm, seçimlerle aklı şaşırtırım, oksijenimle kalbe huzur veririm. Benim adım gölge; hormonlarla oynar aklın dengesini bozarım, geçmiş zamanın öğretisiyle ruhu kula yaparım, aydınlatılmazsam kalbi hasta ederim.. Ne yazabilirim ki aşkla ilgili..
En çılgın davranışınız neydi, aşkın size hükmettiği zamanlarda.. Genelde asla yapmam dediklerinizi yaptırır ya hani. Ben asla aşık olma demiştim, beni kendine ikna etmişti kerata..
Yazıldığı gibi aslında; sesli harfle başlar, sessizlikle biter. Harf sayısı kadar kısa sürer. Yine de tapınmayı severiz aşka. Acısı hacminden uzun sürer hınzırın. Yine korkmadan aşkın şarabını yudumlayan ne şanslı. Acısının üzerinden zaman geçtikten sonra, eğer ki cesursanız duygularınıza sahip çıkmaya, gülümseyerek hatırlar ve yeniden sevebilirsiniz..
Bu aralar biricik dostlarım tek tek aşık olmakla meşgul. Beni sormayın, sevgi yırtıkları ve ıssız adam tripleri arasında yalpalayıp duruyorum.. Belki de zamanı değildir, heyecandan köleleşmemin. Zamanında kukla gibi iplerimi teslim ettiğim aşkın öğrettiği dersleri yeni anlıyorumdur belki de..
Aşkın da, acısının da üzerine şarkılar ve kitaplar yazılmış, yetmemiş filmler çekilmiş, mitler oluşmuş derken aslında burada azıcık bir kelime haznesiyle anlatılacak kadar hafife alınacak bir konu değil.. Bugün hikayelerin derinine inmek yerine sadece yüzeyde kalıp düşünelim istiyorum, birkaç şeyi..
Gerçekten hiç aşık oldunuz mu, olduğunuzda yaptığınız en delice şey neydi? Küstünüz mü peki sonrasında yeniden sevmeye, yoksa cesur musunuz sevmek konusunda? Ve en önemlisi, inanır mısınız aşkın bizzat kendisine?
Sevgili Ruhi Mücerret’inde dediği gibi ”Birbirimizi beklenmedik bir biçimde kaybettik ve umulmadık şekilde bulduk. Çünkü aşk; gençlerin oynadığı, ihtiyarların bildiği bir oyundur.”
..BAYAN ZEHİRLİ SARMAŞIK.. 